Tajemnica szarego wilka (sesja wprowadzająca Ysgith)

Ysgith

- Krasnoludy i ta ich gościnność - sykną zjadliwie Ysgith. Odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku wskazanym przez mapę. Ruszył zmierzyć się z tym co na niego czekało z tym co było nieuniknione

chillosophy

Ysgith schodził ze wzniesienia, na którym ulokowana była chata kartografa, w dole kotliny widniała rzeka, wiła się wpadając do oceanu, który był ledwie widoczny. Słońce zachodziło już za wierzchołki gór, ocierając się cierpiało przed powitaniem kojącej tafli oceanu.
Po około stu metrów w dół, młody troll usłyszał wystrzał, który dochodził jakby z chaty Zem Kantera.

Ysgith

- Może powinienem sprawdzić co sie stało?? - Pomyślał Ysgith i ruszył ostrożnie w stronę z której dobiegł strzał. Zakradał się wolno i cicho, niemal bezszelestnie.

chillosophy

Z każdym krokiem zastawał tylko ciszę, gdy zbliżył się do chaty trwała niewzruszona. Drzwi były zamknięte, a w odorze padliny młody łowca wyczuwał zapach świeżej krwi.

Ysgith

Smród sprawił, że Ysgith się zawahał. Jakiś wewnętrzny głos podpowiadał mu aby nie wchodził do środka, żeby uciekał z stamtąd. Ciekawość była silniejsza od rozsądku. Ysgith z impetem kopną drzwi mając nadzieję, że ulegną jego sile.

chillosophy

Drzwi mimo iż był zamknięte od środka, wyrwały się wraz zamkiem, wpadając do środka. Ysgith ujrzał rozkładające się ciała zwierzyny łownej - jelenie, zające, lisy. Między wszystkimi futrzanymi, martwymi zwierzętami leżał krasnolud, obok niego leżała broń palna. Kanter niewątpliwie popełnił samobójstwo.

Ysgith

Ysgith chciał przyjrzeć się wnętrzu domu. Zakrył nos i usta kawałkiem rękawa i odganiając się od much brną pośród padliny w stronę Krasnoluda. Nie wiedział czy już całkiem wyzioną ducha czy jeszcze żyje. Rozglądał sie i postępował ostrożnie. Każdy krok był dokładnie przemyślany.

chillosophy

Oczom Ysgitha nie ujawniło się nic szczególnego. Padlina, smród, przez który jego oczy łzawiły. Gdy dotarł do martwego kartografa zrozumiał, że to już koniec, jego czaszka była przeszyta od jamy ustnej do kości ciemieniowej. Nieznośne muchy, obchodziły młodego łowcę stawały się natarczywe, gdy poczuły świeża krew.

Ysgith

- A więc nic tu pomnie. - powiedział spokojnie i jakby z ulgą. Wyszedł na dwór nie mogąc znieść smrodu padliny i latających much które wdzierały się w każdy zakątek. Będąc na zewnątrz odetchną pełną piersią. Po chwili ruszył zdecydowanie w stronę rzeki aby poszukać jakiegoś mostka lub miejsca na przeprawę.

chillosophy

Młody łowca dotarł do rzeki, gdy zapadł już zmrok. Woda w rzece miała silny nurt, szum wody dochodzący ze strony oceanu wskazywał na to iż rzeka kończy się wodospadem. Po drugiej stronie rzeki Ysgith ujrzał gęste zalesienie, nad którym widniały wzgórza i szczyty wtapiające się w chmury, osłaniające oświetlone przez gwiazdy niebo. Między drzewami niespokojnie poruszały się dziki, młody troll dostrzegł iż były skażone plagą ich zapach unosił się w powietrzu. Jeden z piątki dzików widząc łowcę rzuciło się w jego stronę, wpadając tym samym do rzeki. Nurt był tak silny iż porwał schorowaną dziczyznę z biegiem wody.

Ysgith

- Biedna świnka. - Stwierdził rozbawiony tą sytuacją, ale po chwili opamiętał się. Wiedział, że musi przekroczyć tę rzekę aby udowodnić starcowi i reszcie, że jednak jest półbogiem. Ysgith ruszył w górę rzeki rozglądając się za czymś co pomogło by mu przedostać się na drugi brzeg.

chillosophy

Przeszedł już dobre sto metrów, po drugiej stronie koryta dało się zauważyć, że dzikie zwierzęta idą za nim krok w krok, spokojnie i opanowanie bez furii ataku, wyczekują przejścia na drugą stronę. Ysgith szedł kamienistym brzegiem, nie napotykając nic szczególnego, aż w końcu, zauważa naprzeciwko siebie w oddali ognisko, a przy nim 3 sylwetki.

Ysgith

Ysgith mając w pamięci spotkanie z krasnoludem wolał zachować ostrożność. Spróbował zakraść się najbliżej jak się da aby przyjrzeć się lepiej tym postaciom.

chillosophy

Ysgith bez trudu zakradł się blisko, spostrzegł trzech trolli ogrzewających się przy cieple ogniska. W okół nich kwitł ekwipunek, tu i tam leżały ludzkie czaszki, można było się domyśleć iż są to łowcy głów. Ich skóra była ciemna, pokryta białymi malowidłami swego plemienia.
Jeden z trolli wyraźnie cierpiał, na jego twarzy malował się nieokreślony ból. Był stary kasłał głośno i przeciągliwie. W jego piersiach grzechotało.
Stał nad nim inny troll wydawał się być shamanem trzymał ku górze drewniany totem. Spojrzał na niego raz jeszcze i ofiarował mu cichą modlitwę o uzdrowienie zabójcy i o duszę swej matki.
Trzeci z trolli był uzbrojony, na plecach dźwigał duży topór bojowy, szamotał się przy brzegu rzeki. Surowe rysy jego pleców znikły w szorstkim obliczu wody, nadając mu niemal niewidoczny widok - oddalił się od ogniska które go oświetlało.

Ysgith

- Nieciekawe towarzystwo - pomyślał młody troll i lekko się zasmucił. Pomimo całej sytuacji zachował spokój i czysty umysł. Nie wiedział czy może im zaufać i się do nich przyłączyć. Wiedział natomiast, że musi udowodnić starcowi i reszcie orków iż jest półbogiem. Żeby tego dokonać musi przyprowadzić do obozu szarego wilka. Ale od siedziby wilka dzieliła go rzeka i stado dzikich świń a teraz jeszcze te Trolle. Jego sytuacja nie była zbyt dobra, ale Ysgith postanowił się nie załamywać. Postanowił postawić wszystko na jedną kartę. Wyszedł powoli z ukrycia i zaczął się powoli zbliżać w kierunku ogniska przy którym leżał stary troll i shaman.